MARKUS Gabor 교수님의 편지입니다. 읽어보시길 바랍니다.

Estimataj Gesamideanoj, Mi informas vin, ke post 32 taga sukcesa orientazia vojagxo mi bone rehejmenalvenis en Europon. Dank’ al la koreaj kaj japanaj esperantistoj mia vojagxo farigxis granda sukceso kaj mi povis konatigxi kun la socia vivo kaj la ekonomia situacio de la orientaziaj landoj tre detale dum mia vojagxo. Pro tio mi sincere dankas al vi. Mi pasigis la unuajn tagojn de mia vojagxo en la korea cxefurbo kaj mi havis la honoron renkonti denove s-ron Kara An, kiu jam vizitis min en Hungario kun sia edzino Roza, kiam ili travojogxis la tutan mondon antau du jaroj. Ili preparis por mi eblon por konatigxi kun la vivo en la vilagxaj komunumoj en Seulo kaj dum tiu tempo mi povis partopreni ankau la specialan novjarkunsidon de la Korea Esperanto Asocio. Por mi estis granda gxojo trovi multajn bonkorajn kaj amikecajn samideanojn en tiu organizo, kiuj afable diskutis kun mi multajn sociajn kaj ekonomiajn demandojn. Lau tio nun mi jam pli klare komprenas la kialojn, do kial en Orienta Azio oni povis atingi mirindajn ekonomiajn sukcesojn post la milito kaj kiel Japanio kaj Koreio povis estigxi la plej alte evoluintaj landoj en Azio.. Kunparolante kun s-ro Kara An mi jam pli bone komprenas ankau la celojn de la orientaziaj maldekstraj sociaj organizoj kaj ankau la celojn de la anarkista movado.  Komprenante la agadon de la movado mi gxoje konstatis, ke ili laboras por ke oni kreu pli bonan kaj justan socion kie lau la principo de solidareco la ricxuloj devas helpi la handikapulojn. En Europo la vorto anarkismo havas negativan signifon, do cxi tie oni opinias, ke la anarkistoj intencas detrui la socian vivon kaj ke anstatau ordo ili volas krei kaoson. En Seulo mi komprenis, ke la koreaj anarkistoj intencas krei pli bonan socion kie estas pli da libereco, do kie ne la sxtato ordonas la civitanojn kiel ili dancu. Post la seulaj tagoj mi vojagxis al urbo Iksan por partopreni la sepan internacian renkontigxon pri meditado en la centro de la uonbulisma religio. Ankau tie mi havis tre agrablajn kaj neforgeseblajn spertojn. Mi povis konatigxi kun la malnova budhisma religia tradicio kaj povis persone sperti la avantagxojn de la cxiutaga meditado. Tie mi komprenis kiel oni povas pligrandigi spiritan potencon venkante materian potencon per religia kredo kaj realmorala trejno. Mi kun gxojo konstatis, ke en la religia centro cxiuj homoj amike salutis unu la alian, ecx se ili ne konis unu la alian persone. Tio estis kutimo en mia juneco en la malgrandaj vilagxoj en Hungario, sed bedaurinde nuntempe jam tiutipa persona interrilato ne plu ekzistas inter la homoj en mia lando.  En la uonbulisma religia centro ni partoprenis ankau specialajn ceremoniojn per kiuj ni povis evoluigi  niajn spiritajn kaj mensajn kaj ankau la fizikajn statojn de nia korpo. Temas pri la 108 riverencoj kiuj sxajnis esti iomete laciga je la komenco sed je la fino mi sentis,  ke tio estis tre sana por mia korpo. Kvankam mi klopodis obei la instruojn,  mi devis konstati cxiutage, ke mi, kiel europano tute ne povis tiel discipline kaj senmove sidi sur la planko dum la meditado kiel la azianoj. Estis granda honoro por mi renkonti denove post tridek jaroj profesoron Lee Jungkee, kun kiu mi jam renkontigxis en 1983 en Japanio kiam li estis la gxenerala sekretario de la Korea Esperanto Asocio kaj kiam mi estis studento de japana universitato Nanzan Daigaku en sudjapana urbo Nagoya. Kaj estis granda gxojo por mi renkonti multajn amikecajn samideanojn en la korea cxefurbo kaj en urbo Iksan. Mi miris kiel bone parolis la internacian lingvon la plej juna partoprenanto de la meditada kunveno, la 12 jara Kim Seyul (sxia Esperanto nomo estas Klara) kaj gxojis vidi kian amikecan atmosferon kaj gajan etoson kreis en la komuna vespermangxo s-ino Oh Soon-mo (sxia Esperanto nomo estas Brila). Danke al la helpo de s-ino Kikusima Kazuko (sxia esperanto nomo estas Krizantemo) mi trovis tre komfortan vojagxeblon por vojagxi el Koreio al Japanio.  Temas pri la sxipo  Panstar Dream, kiun mi trovis lau sxia propono en interreto <A href="http://www.byferryfrom2japan.com/" target=_blank>www.byferryfrom2japan.com</A>. Per tiu sxipo mi komforte povis vojagxi el Busan al Osaka kaj oni ofertis tre ricxan vespermangxon kaj matenmangxon dum la vojagxo kaj post vespermangxo estis interesa amuzprogramo kun belaj dancistinoj kaj bonaj muzikistoj. Kaj en Japanio kaj en Koreio mi renkontis multajn bonkorajn kaj amikecajn homojn, kiuj foje-foje ecx embarasigis min iomete. Post la meditada renkontigxo mi vizitis malgrandan urbon proksime al Iksan kaj vespere mi decidis promeni iomete en la urbo. Kaj mi haltis ie en la strato, vidante ke la trafiklumo estis rugxa antau mi. Kaj nekonata koreino, kiu promenis en la sama loko, montris al mi per sia mano, ke mi libere iru al la alia flanko de la strato, cxar ne venas automobilo. Mi ankau per miaj manoj montris al sxi, ke mi ne povas iri, cxar la trafiklumo estis rugxa. Do, sxi venis al mi, kaptis mian manon kaj amike tiamaniere kondukis min al la alia flanko de la strato. Alia afero okazis en Osaka. Vespere je la 9-a horo mi ankorau ne volis dormi, do mi decidis promeni dum duonhoro cxirkau mia hotelo. Kaj proksime de mia hotelo mi trovis stacidomon de subtera trajno. Tie mi ekrigardis la mapon de la urbo Osaka por ke mi pli bone povu konatigxi kun la geografio de la fama sudjapana urbo. Tiam nekonata juna japana viro vidis, ke mi rigardis la mapon kaj li pensis, ke mi volis vojagxi ien kaj mi rigardis la mapon por trovi kiom da enoj mi devis enmeti en la automaton por acxeti bileton por la subtera trajno. Do, li venis al mi kaj donacis al mi sian unutagan vojagxbileton kaj diris al mi en angla lingvo ke per tiu bileto (free card en angla lingvo) mi povas vojagxi ie ajn en la urbo senpage. Sed la plej embarasiga afero okazis en la sxipo, kiam mi revojagxis el Osaka al Busan. Mi jam en la osaka haveno rimarkis, ke koreino havante rugxan vestajxon kaj flavan cxapelon, tro longe kaj amike rigardis min. Tiam mi pensis, ke tio estis memkomprenebla cxar versxajne mi estis la sola europano inter la centoj da vojagxantoj. Do mi pensis, ke pro tio mi estis interesa en la amaso de la vojagxantoj, kaj pro tio ankau mi amikece rerigardis. Kaj poste mi tute forgesis tiun aferon kaj kiam la sxipo jam estis en la maro, mi supreniris al la plej supera ferdeko de la sxipo por rigardi la japanajn marbordojn. Mi estis sole tie, cxiuj aliaj kunvojagxantoj estis au en siaj cxambroj au en la lobio au en la kafejoj de la sxipo. Kaj tiam la koreino venis al mi, kaj donacis al mi fresxe varmigitan kafon kun lakto kaj fresxe varmigitan mangxajxon nomitan takoyaki en japana lingvo. Kaj donacis ankau du kartojn sur kiuj rugxkoloraj koreaj literoj estis presitaj kun kvar anglaj vortoj: I love Panstar Dream. Por mi estis dilemo cxu mi akceptu la donacon au ne, cxar mi ne estis malsata kaj pro tio mi ne intencis mangxi la takoyaki-on. Alia problemo estis, ke mi sciis, ke en mia vivo mi neniam povis trinki kafon, cxar post trinko de kafo kutime mi tute ne povis dormi dum la venonta nokto. Sed la koreino tre afable kaj bonkore donacis al mi la trinkajxon kaj la mangxajxon kaj pro tio mi tamen akceptis ilin kun danko kaj mi trinkis kaj mangxis cxion. Sed mi ne komprenis la korean tekston sur la kartoj, do mi montris ilin al la oficistinoj de la sxipo. Ili informis min, ke tiuj kartoj estis kuponoj por kiuj mi ricevos vespermangxojn en la restoracio de la sxipo. Do, pro tio mi decidis, ke se mi denove renkontos la koreinon en la sxipo, tiam mi redonos la kartojn al sxi, cxar mi jam havis kuponojn kaj por vespermangxo kaj por matenmangxo. (Lau regulo, cxiuj vojagxantoj ricevas kuponojn kune kun la vojagxbileto automate.) Do, mi faris tion kaj petis, ke sxi ne ofendigxu, kaj klarigis al sxi, ke mi ne povos uzi la kuponojn. Bonsxance sxi ne ofendigxis, sed dum la venonta nokto mi tute ne povis dormi pro la forta korea (au japana) kafo en la sxipo. Por mi la plej interesa parto de mia vojagxo estis mia revojagxo al urbo Nagoya. Antau tri jardekoj mi vivis tie dum longa tempo kaj tio estis parto de mia vivo. Do, mi interesigxis, kiel la urbo sxangxigxis kaj kiel mia universitato evoluis post la fino de mia studprogramo tie. Miaj unuaj impresoj en la urbo estis sxokigaj. Kiam elvagonigxis el la Kintecu trajno en la nagoya stacidomo, mi pensis, ke mi estis en nekonata amerika urbo. Mi tute ne trovis la konatan stacidomon, en kiu mi regule en kaj elvagonigxis antau tridek jaroj. Sed trovis novajn modernajn cxielskrapantajn grandegajn konstruajxojn, same kiel en la amerikaj urboj New York kaj Boston, kie mi studis post la fino de mia japana studprogramo. Lau miaj rememoroj dum mia studentvivo en urbo Nagoya la plej alta konstruajxo estis la Palaco de la Nuba Dragono en Sxinsakae macxi. Pro nostalgio mi volis revidi tiun palacon, cxar tie mi logxis dum kelkaj semajnoj sur la 17-a etagxo je la komenco de mia studenta tempo. Sed por mi estis iom malfacila trovi la konstruajxon cxar nuntempe estas multaj similaj, ecx pli altaj palacoj en tiu parto de Nagoya. Do, mi devis kelkfoje demandi la japanojn en la strato en japana lingvo, cxu unryu biru wa doko desuka? Ankau mia universitato grave sxangxigxis kaj multe evoluis. Dum mia studenta tempo estis nur unu kampuso, nun estas du, kaj ankau multaj novaj fakultatoj funkcias nuntempe. S-ro Ikai Yosikazu bonege preparis mian viziton al la universitato, kie la prezidanto, profesoro Michael Calomano, doktoro de Chicago Universitato akceptis nin solene kun profesoro Morita, kiu estis la prezidanto de la Nagoya Esperanto Centro dum mia studprogramo. Dum tiu vizito mi transdonis mian libron pri mia japana studentvivo al la prezidanto de la universitato. Tiu libro havas la titolon: Rugxa Suno kaj Verda Stelo kaj en la libro mi rakontas pri mia studenta vivo kaj pri la temo, kiel mi povis utiligi miajn japanajn spertojn en la Esperanto movado kaj en mia profesia kariero. Mi aldonas al cxi tiu letero kelkajn fotojn pri tiu renkontigxo kiu okazis en la oficejo de la prezidanto. Krom la vizito al mia universitato estis speciala evento por mi renkonti la nunajn membrojn de la Nagoja Esperanto Centro kaj mi kun granda gxojo konstatis, ke ankorau multaj esperantistoj vivas, kun kiuj mi antau tridek jaroj jam konatigxis. La nuna prezidanto de la Centro donacis al mi tre valorajn librojn pri la budhisma doktrino. Mi esperas, ke dum la venontaj monatoj mi povos pli profunde kompreni la veran budhisman instruon per la legado de tiuj libroj. Revojagxante al Busan mi  pasigis kelkajn tagojn en la fama sudkorea urbo, kie la lokaj esperantistoj montris al mi la ricxan kulturan heredajxon de Koreio kaj dum tiu tempo mi komencis lerni la plej logikan skribosistemon de la mondo, kiu nomigxas hangul en korea lingvo. Je la fino de mia restado mi jam kapablis legi kaj skribi la nomojn de la urboj, kaj la nomojn de la stacidomoj de la subtera trajno en korea lingvo. S-ino 오기숙 (sxia Esperanto nomo estas Granda) amike cxicxeronis min al la plej famaj budhismaj sanktejoj en la cxirkauajxo de la urbo kaj samtempe enkondukis min ankau en la longan historion de la lando.  Sxi estis nekredeble bonkora al mi.  Kiam mi menciis, ke en mia hotelo estis litovarmigilo, kiu tre placxis al mi, la venontan tagon sxi donacis al mi similan litovarmigilon.  Tio estis tre utila por mi en mia hejmo dum la unuaj noktoj post mia hejmenalveno, cxar en cxi tiu jaro estas nekutima malvarma vintro en Hungario. La temperaturo en Budapesto estis minus 9 Celsius gradoj en la flughaveno kiam mi hejmenalvenis, sed onidire dum nokto estis pli malpli minus 14 gradoj. En mia domo la akvo glaciigxis en unu el la akvotuboj kaj tiu fenomeno gxis nun neniam okazis en mia vivo. Sed bonsxance dum la nokto mi tute komforte povis dormi danke al la bonkvalita litovarmigilo. Aliaj busanaj samideanoj proponis al mi evoluigi la komercajn rilatojn inter Koreio kaj Hungario kaj por esplori la eblojn dum la venontaj tagoj mi informos la komercajn organizojn en mia lando pri tiuj eblecoj. En Busan mi povis konatigxi ankau kun interesaj orientaj naturkuracistaj metodoj. Temas pri la bandagxoterapio, kiu ankorau ne estas uzata en Hungario. Do ankau pri tio mi informos niajn naturkuracistajn organizojn dum la venontaj tagoj. Lau la multaj pozitivaj spertoj mi povas konkludi, ke mia vojagxo estis tre sukcesa kaj pro tio mi sincere dankas al la orientazia esperantista komunumo. Nun mi ne havas cxi tie la retadresojn de cxiuj koreaj kaj japanaj gesamideanoj, kiujn mi renkontis dum mia vojagxo, do mi petas, ke vi sendu mian nunan  dankleteron al la membroj de via klubo au organizo kaj informu ilin ke mi bone rehejmenvojagxis kaj ke mi estas tre dankema pro la helpo, kiun mi ricevis de ili dum mia orientazia restado. Sincere via MARKUS Gabor