Quia philosophus dixerat oppositionem affirmationis et negationis esse contradictionem, quae est eiusdem de eodem, consequenter intendit distinguere diversas oppositiones affirmationis et negationis, ut cognoscatur quae sit vera contradictio. Et circa hoc duo facit: primo, praemittit quamdam divisionem enunciationum necessariam ad praedictam differentiam oppositionum assignandam; secundo, manifestat propositum; IBI: Si Ergo Universaliter et cetera. Praemittit autem divisionem enunciationum quae sumitur secundum differentiam subiecti. Unde circa primum duo facit: primo, dividit subiectum enunciationum; Secundo, concludit divisionem enunciationum, IBI: necesse est enunciare et cetera. | 1. 철학자는 모순이란 동일한 주제에 대한 동일한 것에 대한 긍정과 부정의 대립이라고 방금 말했습니다. 그 다음에 그는 긍정과 부정의 다양한 대립을 구별하는데, 그 목적은 진정한 모순이 무엇인지 아는 것입니다. 그는 먼저 이러한 대립의 차이를 할당하기 위해 필요한 발음의 구분을 말합니다. 그런 다음 그는 다음과 같이 말하는 다양한 대립을 나타내기 시작합니다. 그렇다면, 어떤 것이 그것에 속하거나 속하지 않는다는 것이 보편적으로 보편적으로 선언된다면 등등. 그가 주는 구분은 주어의 차이에서 취해진 것이므로 그는 발음의 주제를 먼저 나눕니다. 그런 다음 그는 발음의 구분으로 결론을 내리는데, 여기서 그는 말하기를, 우리는 보편적인 것이나 단수적인 것 등을 발음해야 한다고 말합니다. |
Subiectum autem enunciationis est nomen vel aliquid loco nominis sumptum. Nomen autem est vox significativa ad placitum simplicis intellectus, quod est similitudo rei; et ideo subiectum enunciationis distinguit per divisionem rerum, et dicit quod rerum quaedam sunt universalia, quaedam sunt singularia. Manifestat autem membra divisionis dupliciter: primo quidem per definitionem, quia universale est quod est aptum natum de pluribus praedicari, singulare vero quod non est aptum natum praedicari de pluribus, sed de uno solo; secundo, manifestat per exemplum cum subdit quod homo est universale, Plato autem singulare. | 2. 이제 발음의 주제는 Dame을 대신하여 취해진 이름 또는 무언가입니다. 이름은 단순한 생각의 관습에 의해 중요한 음성 소리이며, 차례로 사물의 유사성입니다. 따라서 아리스토텔레스는 사물의 구분으로 선언의 주제를 구별합니다. 그리고 그는 사물들 중에서 어떤 것은 보편적이고 다른 것은 단수라고 말한다. 그런 다음 그는 이 부서의 구성원들을 두 가지로 설명한다. 먼저 그분은 그것들을 정의하십니다. 그런 다음 그는 "인간"은 보편적이고 "플라톤"은 단수라고 말함으로써 그것들을 예로 나타냅니다. |
Accidit autem dubitatio circa hanc divisionem, quia, sicut probat philosophus in VII metaphysicae, universale non est aliquid extra res existens. Item, in praedicamentis dicitur quod secundae substantiae non sunt nisi in primis, quae sunt singulares. Non ergo videtur esse conveniens divisio rerum per universalia et singularia: quia nullae res videntur esse universales, sed omnes sunt singulares. | 3. 이 구분에는 어려움이 있는데, 왜냐하면 철학자는 VII 형이상학(Metaphysicae)[14: 1039a 23]에서 보편자는 사물 밖에 존재하는 어떤 것이 아니라는 것을 증명하기 때문이다. 그리고 프레디카멘타(Predicamenta)[5: 2a, 11]에서 그는 두 번째 실체는 오직 첫 번째 실체, 즉 단수 안에만 있다고 말한다. 그러므로, 사물을 보편자와 단수로 나누는 것은 일관성이 없는 것처럼 보이는데, 그에 따르면 보편적인 것은 없기 때문이다. 반대로, 모든 것은 단수입니다. |
Dicendum est autem quod hic dividuntur res secundum quod significantur per nomina, quae subiiciuntur in enunciationibus: dictum est autem supra quod nomina non significant res nisi mediante intellectu; Et ideo oportet quod divisio ista rerum accipiatur secundum quod res cadunt in intellectu. Ea vero quae sunt coniuncta in rebus intellectus potest distinguere, quando unum eorum non cadit in ratione alterius. In qualibet autem re singulari est considerare aliquid quod est proprium illi rei, in quantum est haec res, sicut Socrati vel Platoni in quantum est hic homo; et aliquid est considerare in ea, in quo convenit cum aliis quibusdam rebus, sicut quod Socrates est animal, aut homo, aut rationalis, aut risibilis, aut albus. Quando igitur res denominatur ab eo quod convenit illi soli rei in quantum est haec res, huiusmodi nomen dicitur significare aliquid singulare; Quando autem denominatur res ab eo quod est commune sibi et multis aliis, nomen huiusmodi dicitur significare universale, quia scilicet nomen significat naturam sive dispositionem aliquam, quae est communis multis. | 4. 그러나 여기서 구분되는 것들은 이름들에 의해 의미되는 것들이며, 그 이름들은 발음의 대상이다. 이제, 아리스토텔레스는 이미 이름들이 지성의 중재를 통해서만 사물을 의미한다고 말했다. 그러므로, 이 구분은 지성에 의해 파악되는 사물들의 구분으로 받아들여져야 한다. 사실, 사물 속에 함께 결합되어 있는 것은 무엇이든지 그 중 하나가 다른 것의 관념에 속하지 않을 때 지성에 의해 구별될 수 있다. 어떤 단일한 사물에서든지, 우리는 그것이 사물인 한, 그 사물에 합당한 것이 무엇인지를 고려할 수 있다, 예를 들어, 소크라테스나 플라톤에게 그가 이 사람인 한, 그에게 합당한 것이 무엇인지를 고려할 수 있다. 우리는 또한 소크라테스가 동물이거나 인간이거나 합리적이거나 고상하거나 백인이라는 것과 같은 다른 것들과 일치하는 것을 고려할 수 있습니다. 따라서, 어떤 사물이 이 사물에만 속하는 것으로부터 명명될 때, 이 사물인 한, 그 이름은 단수를 의미한다고 한다. 어떤 사물이 그것과 다른 많은 사람들에게 공통적인 것으로부터 명명될 때, 그 이름은 많은 사람들에게 공통적인 본성이나 어떤 성향을 의미하기 때문에 보편적인 것을 의미한다고 한다. |
Quia igitur hanc divisionem dedit de rebus non absolute secundum quod sunt extra animam, sed secundum quod referuntur ad intellectum, non definivit universale et singulare secundum aliquid quod pertinet ad rem, puta si diceret quod universale extra animam, quod pertinet ad opinionem Platonis, sed per actum animae intellectivae, quod est praedicari de multis vel de uno solo. | 이러한 사물의 구분을 제시한 직후, 아리스토텔레스는 사물들이 절대적으로 영혼 밖에 있는 그대로가 아니라, 그것들이 지성에 지칭되는 대로 - 지적인 영혼의 행위를 통해 보편적인 것과 단일한 것, 즉 많은 것 또는 오직 하나에만 입각한 것으로 정의한다. 그리고 사물에 관계되는 어떤 것, 즉 마치 그가 영혼의 외부에서 그러한 보편적인 것을 긍정하는 것처럼, 플라톤의 가르침과 관련된 견해에 의해서가 아니다. |
Est autem considerandum quod intellectus apprehendit rem intellectam secundum propriam essentiam, seu definitionem: unde et in III de anima dicitur quod obiectum proprium intellectus est quod quid est. Contingit autem quandoque quod propria ratio alicuius formae intellectae non repugnat ei quod est esse in pluribus, sed hoc impeditur ab aliquo alio, sive sit aliquid accidentaliter adveniens, puta si omnibus hominibus morientibus unus solus remaneret, sive sit propter conditionem materiae, sicut est unus tantum sol, non quod repugnet rationi solari esse in pluribus secundum conditionem formae ipsius, Sed quia non est alia materia susceptiva talis formae; Et ideo non dixit quod universale est quod praedicatur de pluribus, sed quod aptum natum est praedicari de pluribus. | 5. 본문의 이 부분과 관련하여 고려해야 할 또 다른 요점이 있습니다. 지성은 사물을 파악하고, 사물의 본질 또는 정의에 따라 이해한다. 이것이 바로 아리스토텔레스가 III De anima [4:429b 10]에서 지성의 올바른 대상은 사물이 본질적으로 무엇이냐 하는 것이라고 말하는 이유이다. 이제, 때때로 어떤 이해된 형태의 적절한 본성은 많은 사람들 속에 있는 것에 대해 혐오감을 느끼는 것이 아니라, 다른 어떤 것, 즉 우연히 발생하는 어떤 것(예를 들어, 한 사람을 제외한 모든 사람이 죽는다면)에 의해, 또는 물질의 상태 때문에 방해를 받는다. 예를 들어, 태양은 오직 하나인데, 그것은 태양이 그 형태의 상태에 따라 여러 개 안에 있다는 개념에 거부감을 느끼기 때문이 아니라, 그러한 형태를 받아들일 수 있는 다른 물질이 없기 때문이다. 이것이 아리스토텔레스가 보편자는 다수에 입각한 것이 아니라, 다수에 입각할 수 있는 성질을 가진 것이라고 말한 이유이다. |
Cum autem omnis forma, quae nata est recipi in materia quantum est de se, communicabilis sit multis materiis; Dupliciter potest contingere quod ID quod significatur per nomen, non sit aptum natum praedicari de pluribus. Uno modo, quia nomen significat formam secundum quod terminata est ad hanc materiam, sicut hoc nomen Socrates vel Plato, quod significat naturam humanam prout est in hac materia. Alio modo, secundum quod nomen significat formam, quae non est nata in materia recipi, unde oportet quod per se remaneat una et singularis; Sicut albedo, si esset forma non existens in materia, esset una sola, unde esset singularis: et propter hoc philosophus dicit in VII Metaphys. quod si essent species rerum separatae, sicut posuit Plato, essent individua. | 6. 이제, 물질 안에서 받아들여지도록 구성되는 모든 형태는 많은 문제들과 소통할 수 있기 때문에, 이름에 의해 의미되는 것이 많은 것들에 대해 서술될 수 있는 그러한 성질을 갖지 않을 수 있는 두 가지 방식이 있다: 한 가지 방식으로, 이름은 이 물질에서 종결된 형태를 의미하기 때문에, "소크라테스"또는 "플라톤"이라는 이름의 경우처럼,이 문제에서 인간 본성을 의미합니다. 다른 방식으로, 이름은 물질로 받아들여지도록 구성되지 않는 형식을 의미하기 때문에 결과적으로 그 자체로 하나이며 단수로 남아 있어야 합니다. 예를 들어, 백색(白性)은 그것이 물질 속에 존재하지 않는 형태일 경우, 그리고 결과적으로 단일(singular)일 경우에만 하나일 것이다. 이것이 철학자가 VII Metaphysicae [6 : 1045a 36-1045b 7]에서 플라톤이 주장 한 것처럼 분리 된 사물의 종이 있다면 그들은 개체일 것이라고 말하는 이유입니다. |
Potest autem obiici quod hoc nomen Socrates vel Plato est natum de pluribus praedicari, quia nihil prohibet multos esse, qui vocentur hoc nomine. Sed ad hoc patet responsio, si attendantur verba Aristotelis. Ipse enim non divisit nomina in universale et particulare, sed res. Et ideo intelligendum est quod universale dicitur quando, non solum nomen potest de pluribus praedicari, sed id, quod significatur per nomen, est natum in pluribus inveniri; hoc autem non contingit in praedictis nominibus: nam hoc nomen 소크라테스 벨 플라토 significat naturam humanam secundum quod est in hac materia. Si vero hoc nomen imponatur alteri homini significabit naturam humanam in alia materia; et sic eius erit alia significatio; Unde non erit universale, sed aequivocum. | 7. "소크라테스" 또는 "플라톤"이라는 이름이 많은 사람들에게 적용되는 것을 막을 수 있는 것이 없기 때문에 많은 사람들에 대한 서술과 같은 종류의 것이라고 이의를 제기할 수 있습니다. 이러한 반론에 대한 반응은 아리스토텔레스의 말을 고려해 보면 명백하다. 그가 사물을 이름이 아닌 보편적인 것과 특수한 것으로 나눈다는 점에 주목하라. 이로부터 이해되어야 할 것은, 보편적이라고 하는 것은 다수에 입각할 수 있는 이름을 가질 뿐만 아니라, 그 이름이 의미하는 것은 많은 사람들 속에서 발견될 수 있는 그러한 성질을 갖는다는 것이다. 왜냐하면 "소크라테스" 또는 "플라톤"이라는 이름은 이 문제에 있어서 있는 그대로의 인간 본성을 의미하기 때문이다. 이 이름들 중 하나가 다른 사람에게 부과된다면, 그것은 다른 물질에 대한 인간 본성을 의미할 것이고, 따라서 그것에 대한 또 다른 의미를 의미할 것이다. 결과적으로, 그것은 보편적이지 않고 모호할 것입니다. |
Deinde cum dicit: necesse est autem enunciare etc., concludit divisionem enunciationis. Quia enim semper enunciatur aliquid de aliqua re; rerum autem quaedam sunt universalia, quaedam singularia; Necesse est quod quandoque enuncietur aliquid inesse vel non inesse alicui universalium, quandoque vero alicui singularium. | 8. 그가 말하기를, 우리는 어떤 것이 그것에 속하거나 속하지 않는다는 것을 보편적 또는 단수적 중 하나를 선언해야 한다고 말할 때, 그는 선언의 구분을 추론합니다. 어떤 것은 항상 어떤 것에 대해 선언되고, 어떤 것들은 보편적이고 어떤 것들은 단수이기 때문에, 때때로 어떤 것이 보편적인 것에 속하거나 속하지 않는다는 것이 선언될 것이다. |
Et est suspensiva constructio usque huc, et est sensus: quoniam autem sunt haec quidem rerum etc., necesse est enunciare et cetera. | 문장의 구성은 보편적이고 단수적인 것에 대한 설명에 의해 중단되었지만 이제 우리는 의미를 볼 수 있습니다 : 우리가 관심있는 것들 중 일부는 보편적이고 다른 것들은 단수이기 때문에 ... 우리는 보편자나 단수일 중 어느 것이든, 어떤 것이 그것에 속하거나 속하지 않는다는 것을 선언해야 한다. |
Est autem considerandum quod de universali aliquid enunciatur quatuor modis. Nam universale potest uno modo considerari quasi separatum a singularibus, sive per se subsistens, ut Plato posuit, sive, secundum sententiam Aristotelis, secundum esse quod habet in intellectu. Et sic potest ei aliquid attribui dupliciter. Quandoque enim attribuitur ei sic considerato aliquid, quod pertinet ad solam operationem intellectus, ut si dicatur quod homo est praedicabile de multis, sive universale, sive species. Huiusmodi enim intentiones format intellectus attribuens eas naturae intellectae, secundum quod comparat ipsam ad res, quae sunt extra animam. Quandoque vero attribuitur aliquid universali sic considerato, quod scilicet apprehenditur ab intellectu ut unum, tamen id quod attribuitur ei non pertinet ad actum intellectus, sed ad esse, quod habet natura apprehensa in rebus, quae sunt extra animam, puta si dicatur quod homo est dignissima creaturarum. Hoc enim convenit naturae humanae etiam secundum quod est in singularibus. Nam quilibet homo singularis dignior est omnibus creaturis irrationalibus; sed tamen omnes homines singulares non sunt unus homo extra animam, sed solum in acceptione intellectus; Et per hunc modum attribuitur ei praedicatum, scilicet ut uni rei. Alio autem modo attribuitur universali, prout est in singularibus, et hoc dupliciter. | 9. 여기서 제기되는 요점과 관련하여, 우리는 어떤 것이 보편적인 것을 선언하는 네 가지 방식을 고려하지 않을 수 없다. 한 부류에서, 보편자는 플라톤이 주장 한 것처럼 그 자체로 존재하거나 아리스토텔레스가 주장 한 것처럼 지성 속에 가지고있는 존재에 따라 존재하든, 단수와 분리 된 것처럼 간주 될 수 있습니다. 따라서 두 가지 방법으로 무언가를 귀속 할 수 있습니다. 때때로 우리는 지성의 작용에만 관계되는 어떤 것을 그것에 돌린다. 예를 들어, 우리가 "인간"이라고 말할 때, 보편적인 것이든 종적인 것이든, 많은 것들 중에서 "예측 가능한 것"이다. 왜냐하면 지성은 이런 종류의 의도를 형성하며, 그 의도를 정신 바깥의 것들과 비교하면서 이해되는 자연에 귀속시키기 때문이다. 그러나 때때로 우리는 그렇게 간주되는 보편자(즉, 지성에 의해 하나로 파악되는 대로)에 어떤 것을 귀속시키는데, 그것은 지성의 행위에 속하는 것이 아니라 파악된 자연이 영혼 밖의 사물 안에서 가지고 있는 존재에 속한다. 예를 들어, "인간은 가장 고귀한 피조물이다"라고 말할 때. 왜냐하면 이것은 단수에서와 마찬가지로 진실로 인간 본성에 속하기 때문인데, 왜냐하면 어떤 한 인간만이 모든 비이성적인 피조물보다 더 고귀하기 때문이다. 그러나 모든 특이한 인간은 마음 밖에 있는 한 사람이 아니며, 오직 지성의 이해 안에서만 존재한다. 그리고 술어는 이런 방식으로, 즉 한 가지에 귀속됩니다. |
Quandoque quidem ratione ipsius naturae universalis, puta cum attribuitur ei aliquid quod ad essentiam eius pertinet, vel quod consequitur principia essentialia; Ut cum dicitur, homo est animal, vel homo est risibilis. Quandoque autem attribuitur ei aliquid ratione singularis in quo invenitur, puta cum attribuitur ei aliquid quod pertinet ad actionem individui; ut cum dicitur, homo ambulat. | 다른 한편으로, 우리는 다른 방식으로 단수에서와 같이 보편적인 것에 어떤 것을 귀속시키는데, 이것은 이중적이다: 때때로 그것은 보편적 본성 자체의 관점에서 있다; 예를 들어, "인간은 동물이다" 또는 "인간은 일어날 수 있다"와 같이 본질에 속하거나 본질적인 원칙을 따르는 것을 그것에 귀속시킬 때. 때때로 그것은 보편적인 것이 발견되는 단수(singular)에 비추어 볼 때이다. 예를 들어, 우리가 "인간은 걷는다. |
Singulari autem attribuitur aliquid tripliciter: uno modo, secundum quod cadit in apprehensione; ut cum dicitur, Socrates est singulare, vel praedicabile de uno solo. Quandoque autem, ratione naturae communis; ut cum dicitur, 소크라테스 est 동물. Quandoque autem, ratione sui ipsius; ut cum dicitur, 소크라테스 ambulat. | 더욱이, 어떤 것은 세 가지 방식으로 단수에 귀속됩니다 : 한 가지 방식으로, 그것은 지성에 종속되기 때문에, 우리가 "소크라테스는 단수이다"또는 "오직 하나만을 전제 할 수 있다"고 말할 때; 다른 방식으로, 우리가 "소크라테스는 동물이다"라고 말할 때와 같이 일반적인 성격 때문에; 세 번째 방법은, 우리가 "소크라테스가 걷고 있다"고 말할 때와 같이 그 자체로 인해. |
Et totidem etiam modis negationes variantur: quia omne quod contingit affirmare, contingit negare, ut supra dictum est. | 부정은 같은 방식으로 다양한데, 위에서 말했듯이 긍정할 수 있는 모든 것도 부정될 수 있기 때문이다. |
Est autem haec tertia divisio enunciationis quam ponit philosophus. Prima namque fuit quod enunciationum quaedam est una simpliciter, quaedam vero coniunctione una. Quae quidem est divisio analogi in ea de quibus praedicatur secundum prius et posterius: sic enim unum dividitur secundum prius in simplex et per posterius in compositum. | 10. 이것은 철학자가 선언에 대해 부여한 세 번째 부분입니다. 첫 번째는 발음을 단순하게 하나로, 접속사로 하나로 나누는 것이었습니다. 이것은 사람이 주로 그리고 결과적으로 서술되는 것들에 대한 유사한 구분인데, 왜냐하면 하나는 이전과 후성에 따라 단순하고 복합적으로 나뉘어지기 때문이다. |
Alia vero fuit divisio enunciationis in affirmationem et negationem. Quae quidem est divisio generis in species, quia sumitur secundum differentiam praedicati ad quod fertur negatio; praedicatum autem est pars formalis enunciationis; et ideo huiusmodi divisio dicitur pertinere ad qualitatem enunciationis, qualitatem, inquam, essentialem, secundum quod differentia significat quale quid. | 두 번째는 발음을 긍정과 부정으로 나누는 것입니다. 이것은 속을 종으로 나누는 것인데, 이는 부정이 추가되는 술어의 차이에서 취해지기 때문입니다. 술어는 발음의 공식적인 부분이므로 그러한 구분은 발음의 품질과 관련이 있다고합니다. "품질"이란 본질적인 품질을 의미하는데, 이 경우 그 차이는 본질의 품질을 의미하기 때문이다. |
Tertia autem est huiusmodi divisio, quae sumitur secupdum differentiam subiecti, quod praedicatur de pluribus vel de uno solo, et ideo dicitur pertinere ad quantitatem enunciationis, nam et quantitas consequitur materiam. | 세 번째 구분은 많은 또는 오직 하나의 것에 입각한 주체의 차이에 기초하며, 따라서 양은 물질을 따르기 때문에 선언의 양에 관련된 분할입니다. |
Deinde cum dicit: si ergo universaliter etc., ostendit quomodo enunciationes diversimode opponantur secundum diversitatem subiecti. Et circa hoc duo facit: primo, distinguit diversos modos oppositionum in ipsis enunciationibus; Secundo, ostendit quomodo diversae oppositiones diversimode se habent ad verum et falsum; Ibi: quocirca, has quidem impossibile est et cetera. | 11. 다음으로 아리스토텔레스는 주체의 다양성에 따라 명료화가 어떻게 다양한 방식으로 대립되는지를 보여주는데, 그는 다음과 같이 말한다: 그렇다면 어떤 것이 보편적으로 보편에 속하거나 속하지 않는 것이 보편적으로 선언된다면 등등. 그는 먼저 발음에서 다양한 반대 양태를 구별한다. 둘째로, 그는 이러한 다양한 대립들이 어떻게 진리와 거짓에 대해 서로 다른 방식으로 관련되어 있는지를 보여주면서, 그러므로 후자의 경우에는 둘 다 동시에 참일 수 없다고 말한다. |
Circa primum considerandum est quod cum universale possit considerari in abstractione a singularibus vel secundum quod est in ipsis singularibus, secundum hoc diversimode aliquid ei attribuitur, ut supra dictum est. Ad designandum autem diversos modos attributionis inventae sunt quaedam dictiones, quae possunt dici determinationes vel signa, quibus designatur quod aliquid de universali, hoc aut illo modo praedicetur. | 12. 첫째로, 그는 대립의 다양한 양태들을 구별하는데, 이것들은 주제의 다양성에 의존하기 때문에 우리는 먼저 후자의 다양성을 고려해야 한다. 이제 보편자는 단수로부터의 추상화로 간주되거나 단수에서와 같이 간주될 수 있으며, 이 때문에 우리가 이미 말했듯이 어떤 것은 다양한 양태에서 보편자에 귀속된다. 다양한 귀속 방식을 지정하기 위해 결정 또는 기호라고 불릴 수 있는 특정 단어가 고안되었으며, 이러한 단어는 무언가가 이 모드 또는 저 모드에 입각되어 있음을 지정합니다. |
Sed quia non est ab omnibus communiter apprehensum quod universalia extra singularia subsistant, ideo communis usus loquendi non habet aliquam dictionem ad designandum illum modum praedicandi, prout aliquid dicitur in abstractione a singularibus. Sed Plato, qui posuit universalia extra singularia subsistere, adinvenit aliquas determinationes, quibus designaretur quomodo aliquid attribuitur universali, prout est extra singularia, et vocabat universale separatum subsistens extra singularia quantum ad speciem hominis, per se hominem vel ipsum hominem et similiter in aliis universalibus. | 그러나 먼저 우리가 주목해야 할 것은, 보편자가 단수들 밖에서 존재한다는 것이 모든 사람들에 의해 공통적으로 이해되는 것은 아니기 때문에, 어떤 것이 보편자에 대해 말해지는 술어의 양태를 지칭하는 단어가 공통어에서 존재하지 않는다는 것이다. 그러나 보편자는 단수들 밖에서 존재한다고 주장한 플라톤은 그러나 어떤 것이 단수들 밖에 있는 것처럼 보편자에 귀속되는 방식을 지정하기 위해 특정 결정을 발명했습니다. 인간 종(種)에 관하여, 그는 단수(singulars) 바깥에 존재하는 분리된 보편자를 "인간 그 자체" 또는 "인간 자체"라고 불렀고, 그와 같은 방식으로 다른 보편자(universals)를 명명했다. |
Sed universale secundum quod est in singularibus cadit in communi apprehensione hominum; et ideo adinventae sunt quaedam dictiones ad significandum modum attribuendi aliquid universali sic accepto. | 그러나 단수어로 나타난 보편자는 인간의 공통된 이해에 속하며, 따라서 어떤 단어들은 이런 식으로 취해진 보편자에 어떤 것을 귀속시키는 방식을 의미하기 위해 고안되어 왔다. |
Sicut autem supra dictum est, quandoque aliquid attribuitur universali ratione ipsius naturae universalis; Et ideo hoc dicitur praedicari de eo universaliter, quia scilicet ei convenit secundum totam multitudinem in qua invenitur; Et ad hoc designandum in affirmativis praedicationibus adinventa est haec dictio, omnis, quae designat quod praedicatum attribuitur subiecto universali quantum ad totum id quod sub subiecto continetur. In negativis autem praedicationibus adinventa est haec dictio, nullus, per quam significatur quod praedicatum removetur a subiecto universali secundum totum id quod continetur sub eo. Unde nullus dicitur quasi non ullus, et in Graeco dicitur, udis quasi nec unus, quia nec unum solum est accipere sub subiecto universali a quo praedicatum non removeatur. | 13. 위에서 말했듯이, 때때로 어떤 것은 보편적 자연 자체에 비추어 보편자에 귀속됩니다. 이러한 이유로 그것은 보편적인 것에 입각한 것, 즉 그것이 발견되는 전체 군중에 따라 보편적인 것에 속한다고 말한다. "모든"이라는 단어는 이것을 긍정 술어로 지정하기 위해 고안되었습니다. 그것은 술어가 주어 아래에 포함 된 전체와 관련하여 보편적 인 주어에 귀속된다는 것을 지정합니다. 부정 술어에서 "아니오"라는 단어는 술어가 그 아래에 포함 된 전체에 따라 보편적 인 주제에서 제거되었음을 의미하기 위해 고안되었습니다. 그러므로, 라틴어에서 nullus라고 말하는 것은 non ullus [not any]라고 말하는 것과 같고, 그리스어로 ουδεις [none]은 ουδε εις [not one]과 같다. |
Quandoque autem attribuitur universali aliquid vel removetur ab eo ratione particularis; et ad hoc designandum, in affirmativis quidem adinventa est haec dictio, aliquis vel quidam, per quam designatur quod praedicatum attribuitur subiecto universali ratione ipsius particularis; sed quia non determinate significat formam alicuius singularis, sub quadam indeterminatione singulare designat; unde et dicitur individuum vagum. In negativis autem non est aliqua dictio posita, sed possumus accipere, non omnis; ut sicut, nullus, universaliter removet, eo quod significat quasi diceretur, non ullus, idest, non aliquis, ita etiam, non omnis, particulariter removeat, in quantum excludit universalem affirmationem. | Sometimes something is either attributed to or removed from the universal in view of the particular. To designate this in affirmative enunciations, the word “some,” or “a certain one,” has been devised. We designate by this that the predicate is attributed to the universal subject by reason of the particular. “Some,” or “a certain one,” however, does not signify the form of any singular determinately, rather, it designates the singular under a certain indetermination. The singular so designated is therefore called the vague individual. In negative enunciations there is no designated word, but “not all” can be used. just as “no,” then, removes universally, for it signifies the same thing as if we were to say “not any,” (i.e., “not some”) so also “not all” removes particularly inasmuch as it excludes universal affirmation. |
Sic igitur tria sunt genera affirmationum in quibus aliquid de universali praedicatur. Una quidem est, in qua de universali praedicatur aliquid universaliter; ut cum dicitur, omnis homo est animal. Alia, in qua aliquid praedicatur de universali particulariter; ut cum dicitur, quidam homo est albus. Tertia vero est, in qua aliquid de universali praedicatur absque determinatione universalitatis vel particularitatis; unde huiusmodi enunciatio solet vocari indefinita. Totidem autem sunt negationes oppositae. | 14. There are, therefore, three kinds of affirmations in which something is predicated of a universal: in one, something is predicated of the universal universally, as in “Every man is an animal”; in another, something is predicated of the universal particularly, as in “Some man is white.” The third is the affirmation in which something is predicated of the universal without a determination of universality or particularity. Enunciations of this kind are customarily called indefinite. There are the same number of opposed negations. |
De singulari autem quamvis aliquid diversa ratione praedicetur, ut supra dictum est, tamen totum refertur ad singularitatem ipsius, quia etiam natura universalis in ipso singulari individuatur; et ideo nihil refert quantum ad naturam singularitatis, utrum aliquid praedicetur de eo ratione universalis naturae; ut cum dicitur, Socrates est homo, vel conveniat ei ratione singularitatis. | 15. In the case of the singular, although something is predicated of it in a different respect, as was said above, nevertheless the whole is referred to its singularity because the universal nature is individuated in the singular; therefore it makes no difference as far as the nature of singularity is concerned whether something is predicated of the singular by reason of the universal nature, as in “Socrates is a man,” or belongs to it by reason of its singularity. |
Si igitur tribus praedictis enunciationibus addatur singularis, erunt quatuor modi enunciationis ad quantitatem ipsius pertinentes, scilicet universalis, singularis, indefinitus et particularis. | 16. If we add the singular to the three already mentioned there will be four modes of enunciation pertaining to quantity: universal singular, indefinite, and particular. |
Sic igitur secundum has differentias Aristoteles assignat diversas oppositiones enunciationum adinvicem. Et primo, secundum differentiam universalium ad indefinitas; secundo, secundum differentiam universalium ad particulares; ibi: opponi autem affirmationem et cetera. Circa primum tria facit: primo, agit de oppositione propositionum universalium adinvicem; secundo, de oppositione indefinitarum; ibi: quando autem in universalibus etc.; tertio, excludit dubitationem; ibi: in eo vero quod et cetera. | 17. Aristotle assigns the diverse oppositions of enunciations according to these differences. The first opposition is based on the difference of universals and indefinites; the second on the difference of universals and particulars, the latter being treated where he says, Affirmation is opposed to negation in the way I call contradictory, etc. With respect to the first opposition, the one between universals and indefinites, the opposition of universal propositions to each other is treated first, and then the opposition of indefinite enunciations where he says, On the other hand, when the enunciations are of a universal but not universally enunciated, etc. Finally he precludes a possible question where he says, In the predicate, however, the universal universally predicated is not true, etc. |
Dicit ergo primo quod si aliquis enunciet de subiecto universali universaliter, idest secundum continentiam suae universalitatis, quoniam est, idest affirmative, aut non est, idest negative, erunt contrariae enunciationes; ut si dicatur, omnis homo est albus, nullus homo est albus. Huius autem ratio est, quia contraria dicuntur quae maxime a se distant: non enim dicitur aliquid nigrum ex hoc solum quod non est album, sed super hoc quod est non esse album, quod significat communiter remotionem albi, addit nigrum extremam distantiam ab albo. Sic igitur id quod affirmatur per hanc enunciationem, omnis homo est albus, removetur per hanc negationem, non omnis homo est albus. Oportet ergo quod negatio removeat modum quo praedicatum dicitur de subiecto, quem designat haec dictio, omnis. Sed super hanc remotionem addit haec enunciatio, nullus homo est albus, totalem remotionem, quae est extrema distantia a primo; quod pertinet ad rationem contrarietatis. Et ideo convenienter hanc oppositionem dicit contrarietatem. | 18. He says first, then, that if someone enunciates universally of a universal subject, i.e., according to the content of its universality, that it is, i.e., affirmatively, or is not, i.e., negatively, these enunciations will be contrary; as when we say, “Every man is white,” “No man is white.” And the reason is that the things that are most distant from each other are said to be contraries. For a thing is not said to be black only because it is not white but because over and beyond not being white—which signifies the remotion of white commonly—it is, in addition, black, the extreme in distance from white. What is affirmed by the enunciation “Every man is white” then, is removed by the negation “Not every man is white”; the negation, therefore, removes the mode in which the predicate is said of the subject which the word “every” designates. But over and beyond this remotion, the enunciation “No man is white” which is most distant from “Every man is white,” adds total remotion, and this belongs to the notion of contrariety. He therefore appropriately calls this opposition contrariety. |
Deinde cum dicit: quando autem etc., ostendit qualis sit oppositio affirmationis et negationis in indefinitis. Et primo, proponit quod intendit; secundo, manifestat propositum per exempla; ibi: dico autem non universaliter etc.; tertio, assignat rationem manifestationis; ibi: cum enim universale sit homo et cetera. | 19. When he says, On the other hand, when the enunciations are of a universal but not universally enunciated, etc., he shows what kind of opposition there is between affirmation and negation in indefinite enunciations. First he states the point; he then manifests it by an example when he says, I mean by “enunciated of a universal but not universally,” etc. Finally he gives the reason for this when he says, For while “man” is a universal, it is not used as universal, etc. |
Dicit ergo primo quod quando de universalibus subiectis affirmatur aliquid vel negatur non tamen universaliter, non sunt contrariae enunciationes, sed illa quae significantur contingit esse contraria. Deinde cum dicit: dico autem non universaliter etc., manifestat per exempla. Ubi considerandum est quod non dixerat quando in universalibus particulariter, sed non universaliter. Non enim intendit de particularibus enunciationibus, sed de solis indefinitis. Et hoc manifestat per exempla quae ponit, dicens fieri in universalibus subiectis non universalem enunciationem; cum dicitur, est albus homo, non est albus homo. Et rationem huius expositionis ostendit, quia homo, qui subiicitur, est universale, sed tamen praedicatum non universaliter de eo praedicatur, quia non apponitur haec dictio, omnis: quae non significat ipsum universale, sed modum universalitatis, prout scilicet praedicatum dicitur universaliter de subiecto; et ideo addita subiecto universali, semper significat quod aliquid de eo dicatur universaliter. | He says first, then, that when something is affirmed or denied of a universal subject, but not universally, the enunciations are not contrary but the things that are signified may be contraries. He clarifies this with examples where he says, I mean by “enunciated of a universal but not universally,” etc. Note in relation to this that what he said just before this was “when... of universals but not universally enunciated” and not, “when... of universals particularly,” the reason being that he only intends to speak of indefinite enunciations, not of particulars. This he manifests by the examples he gives. When we say “Man is white” and “Man is not white,” the universal subjects do not make them universal enunciations. He gives as the reason for this, that although man, which stands as the subject, is universal, the predicate is not predicated of it universally because the word “every” is not added, which does not itself signify the universal, but the mode of universality, i.e., that the predicate is said universally of the subject. Therefore when “every” is added to the universal subject it always signifies that something is said of it universally. |
Tota autem haec expositio refertur ad hoc quod dixerat: quando in universalibus non universaliter enunciatur, non sunt contrariae. | This whole exposition relates to his saying, On the other hand, when the enunciations are of a universal but not universally enunciated, they are not contraries. |
Sed hoc quod additur: quae autem significantur contingit esse contraria, non est expositum, quamvis obscuritatem contineat; et ideo a diversis diversimode exponitur. | 20. Immediately after this he adds, although it is possible for the things signified to be contraries, and in spite of the fact that this is obscure he does not explain it. It has therefore been interpreted in different ways. |
Quidam enim hoc referre voluerunt ad contrarietatem veritatis et falsitatis, quae competit huiusmodi enunciationibus. Contingit enim quandoque has simul esse veras, homo est albus, homo non est albus; et sic non sunt contrariae, quia contraria mutuo se tollunt. Contingit tamen quandoque unam earum esse veram et alteram esse falsam; ut cum dicitur, homo est animal, homo non est animal; et sic ratione significati videntur habere quamdam contrarietatem. | Some related it to the contrariety of truth and falsity proper to enunciations of this kind, For such enunciations may be simultaneously true, as in “Man is white” and “Man is not white,” and thus not be contraries, for contraries mutually destroy each other. On the other hand, one may be true and the other false, as in “Man is an animal” and “Man is not an animal,” and thus by reason of what is signified seem to have a certain kind of contrariety. |
Sed hoc non videtur ad propositum pertinere, tum quia philosophus nondum hic loquitur de veritate et falsitate enunciationum; tum etiam quia hoc ipsum posset de particularibus enunciationibus dici. | But this does not seem to be related to what Aristotle has said: first, because the Philosopher has not yet taken up the point of truth and falsity of enunciations; secondly, because this very thing can also be said of particular enunciations. |
Alii vero, sequentes Porphyrium, referunt hoc ad contrarietatem praedicati. Contingit enim quandoque quod praedicatum negatur de subiecto propter hoc quod inest ei contrarium; sicut si dicatur, homo non est albus, quia est niger; et sic id quod significatur per hoc quod dicitur, non est albus, potest esse contrarium. | 21. Others, following Porphyry, relate this to the contrariety of the predicate. For sometimes the predicate may be denied of the subject because of the presence of the contrary in it, as when we say, “Man is not white” because he is black; thus it could be the contrary that is signified by “is not white.” |
Non tamen semper: removetur enim aliquid a subiecto, etiam si contrarium non insit, sed aliquid medium inter contraria; ut cum dicitur, aliquis non est albus, quia est pallidus; vel quia inest ei privatio actus vel habitus seu potentiae; ut cum dicitur, aliquis non est videns, quia est carens potentia visiva, aut habet impedimentum ne videat, vel etiam quia non est aptus natus videre; puta si dicatur, lapis non videt. Sic igitur illa, quae significantur contingit esse contraria, sed ipsae enunciationes non sunt contrariae, quia ut in fine huius libri dicetur, non sunt contrariae opiniones quae sunt de contrariis, sicut opinio quod aliquid sit bonum, et illa quae est, quod aliquid non est bonum. | This is not always the case, however, for we remove something from a subject even when it is not a contrary that is present in it but some mean between contraries, as in saying, “So-and-so is not white” because he is pale; or when there is a privation of act or habit or potency, as in saying, “So-and-so is non-seeing” because he lacks the power of sight or has an impediment so that he cannot see, or even because something is not of such a nature as to see, as in saying, “A stone does not see.” It is therefore possible for the things signified to be contraries, but the enunciations themselves not to be; for as is said near the end of this book, opinions that are about contraries are not contrary,”’ for example, an opinion that something is good and an opinion that something is evil. |
Sed nec hoc videtur ad propositum Aristotelis pertinere, quia non agit hic de contrarietate rerum vel opinionum, sed de contrarietate enunciationum: et ideo magis videtur hic sequenda expositio Alexandri. | 22. This does not seem to relate to what Aristotle has proposed either, for he is not treating here of contrariety of things or opinions, but of contrariety of enunciations. For this reason it seems better here to follow the exposition of Alexander. |
Secundum quam dicendum est quod in indefinitis enunciationibus non determinatur utrum praedicatum attribuatur subiecto universaliter (quod faceret contrarietatem enunciationum), aut particulariter (quod non faceret contrarietatem enunciationum); et ideo huiusmodi enunciationes indefinitae non sunt contrariae secundum modum quo proferuntur. Contingit tamen quandoque ratione significati eas habere contrarietatem, puta, cum attribuitur aliquid universali ratione naturae universalis, quamvis non apponatur signum universale; ut cum dicitur, homo est animal, homo non est animal: quia hae enunciationes eamdem habent vim ratione significati; ac si diceretur, omnis homo est animal, nullus homo est animal. | According to his exposition, in indefinite enunciations it is not determined whether the predicate is attributed to the subject universally (which would constitute contrariety of enunciations), or particularly (which would not constitute contrariety of enunciations). Accordingly, enunciations of this kind are not contrary in mode of expression. However, sometimes they have contrariety by reason of what is signified, i.e., when something is attributed to a universal in virtue of the universal nature although the universal sign is not added, as in “Man is an animal” and “Man is not an animal,” for in virtue of what is signified these enunciations have the same force as “Every man is an animal” and “No man is an animal.” |
Deinde cum dicit: in eo vero quod etc., removet quoddam quod posset esse dubium. Quia enim posuerat quamdam diversitatem in oppositione enunciationum ex hoc quod universale sumitur a parte subiecti universaliter vel non universaliter, posset aliquis credere quod similis diversitas nasceretur ex parte praedicati, ex hoc scilicet quod universale praedicari posset et universaliter et non universaliter; et ideo ad hoc excludendum dicit quod in eo quod praedicatur aliquod universale, non est verum quod praedicetur universale universaliter. | 23. When he says, But as regards the predicate the universal universally predicated is not true, etc., he precludes a certain difficulty. He has already stated that there is a diversity in the opposition of enunciations because of the universal being taken either universally or not universally on the part of the subject. Someone might think, as a consequence, that a similar diversity would arise on the part of the predicate, i.e., that the universal could be predicated both universally and not universally. To exclude this he says that in the case in which a universal is predicated it is not true that the universal is predicated universally. |
Cuius quidem duplex esse potest ratio. Una quidem, quia talis modus praedicandi videtur repugnare praedicato secundum propriam rationem quam habet in enunciatione. Dictum est enim supra quod praedicatum est quasi pars formalis enunciationis, subiectum autem est pars materialis ipsius: cum autem aliquod universale profertur universaliter, ipsum universale sumitur secundum habitudinem quam habet ad singularia, quae sub se continet; sicut et quando universale profertur particulariter, sumitur secundum habitudinem quam habet ad aliquod contentorum sub se; et sic utrumque pertinet ad materialem determinationem universalis: et ideo neque signum universale neque particulare convenienter additur praedicato, sed magis subiecto: convenientius enim dicitur, nullus homo est asinus, quam, omnis homo est nullus asinus; et similiter convenientius dicitur, aliquis homo est albus, quam, homo est aliquid album. | There are two reasons for this. The first is that such a mode of predicating seems to be repugnant to the predicate in relation to its status in the enunciation; for, as has been said, the predicate is a quasi-formal part of the enunciation, while the subject is a material part of it. Now when a universal is asserted universally the universal itself is taken according to the relationship it has to the singulars contained under it, and when it is asserted particularly the universal is taken according to the relationship it has to some one of what is contained under it. Thus both pertain to the material determination of the universal. This is why it is not appropriate to add either the universal or particular sign to the predicate, but rather to the subject; for it is more appropriate to say, “No man is an ass” than “Every man is no ass”; and likewise, to say, “Some man is white” than, “Man is some white.” |
Invenitur autem quandoque a philosophis signum particulare appositum praedicato, ad insinuandum quod praedicatum est in plus quam subiectum, et hoc praecipue cum, habito genere, investigant differentias completivas speciei, sicut in II de anima dicitur quod anima est actus quidam. | However, sometimes philosophers put the particular sign next to the predicate to indicate that the predicate is in more than the subject, and this especially when they have a genus in mind and are investigating the differences which complete the species. There is an instance of this in II De anima [1:412a 22] where Aristotle says that the soul is a certain act.”’ |
Alia vero ratio potest accipi ex parte veritatis enunciationis; et ista specialiter habet locum in affirmationibus quae falsae essent si praedicatum universaliter praedicaretur. Et ideo manifestans id quod posuerat, subiungit quod nulla affirmatio est in qua, scilicet vere, de universali praedicato universaliter praedicetur, idest in qua universali praedicato utitur ad universaliter praedicandum; ut si diceretur, omnis homo est omne animal. Oportet enim, secundum praedicta, quod hoc praedicatum animal, secundum singula quae sub ipso continentur, praedicaretur de singulis quae continentur sub homine; et hoc non potest esse verum, neque si praedicatum sit in plus quam subiectum, neque si praedicatum sit convertibile cum eo. Oporteret enim quod quilibet unus homo esset animalia omnia, aut omnia risibilia: quae repugnant rationi singularis, quod accipitur sub universali. | The other reason is related to the truth of enunciations. This has a special place in affirmations, which would be false if the predicate were predicated universally. Hence to manifest what he has stated, he adds, for there is no affirmation in which, i.e., truly, a universal predicate will be predicated universally, i.e., in which a universal predicate is used to predicate universally, for example, “Every man is every animal.” If this could be done, the predicate “animal” according to the singulars contained under it would have to be predicated of the singulars contained under “man”; but such predication could not be true, whether the predicate is in more than the subject or is convertible with the subject; for then any one man would have to be all animals or all risible beings, which is repugnant to the notion of the singular, which is taken under the universal. |
Nec est instantia si dicatur quod haec est vera, omnis homo est omnis disciplinae susceptivus: disciplina enim non praedicatur de homine, sed susceptivum disciplinae; repugnaret autem veritati si diceretur, omnis homo est omne susceptivum disciplinae. | The truth of the enunciation “Every man is susceptible of every discipline” is not an instance that can be used as an objection to this position, for it is not “discipline” that is predicated of man but “susceptible of discipline.” It would be repugnant to truth if it were said that “Every man is everything susceptible of discipline.” |
Signum autem universale negativum, vel particulare affirmativum, etsi convenientius ponantur ex parte subiecti, non tamen repugnat veritati etiam si ponantur ex parte praedicati. Contingit enim huiusmodi enunciationes in aliqua materia esse veras: haec enim est vera, omnis homo nullus lapis est; Et similiter haec est vera, omnis homo aliquod animal est. Sed haec, omnis homo omne animal est, in quacumque materia proferatur, falsa est. Sunt autem quaedam aliae tales enunciationes semper falsae; Sicut ista, aliquis homo omne animal est (quae habet eamdem causam falsitatis cum hac, omnis homo omne animal est); Et si quae aliae similes, sunt semper falsae: in omnibus enim eadem ratio est. Et ideo per hoc quod philosophus reprobavit istam, omnis homo omne animal est, dedit intelligere omnes consimiles esse improbandas. | 24. 다른 한편으로는, 비록 부정적 보편적 기호나 특정한 긍정 기호가 주어의 편에서 더 적절하게 상정된다 하더라도, 그것들이 술어의 편에서 상정되는 것은 진리에 반하는 것이 아닌데, 왜냐하면 그러한 선언들이 어떤 문제에서는 참일 수 있기 때문이다. 예를 들어, "모든 사람은 돌이 아니다"라는 말은 사실이며, "모든 사람은 어떤 동물이다"도 마찬가지입니다. 그러나 "모든 사람은 모든 동물이다"라는 말은 무슨 일이 일어나든 거짓이다. "Some man is every animal"과 같이 항상 거짓인 이런 종류의 다른 발음이 있습니다 ("Every man is every animal"이 거짓인 것과 같은 이유로 거짓입니다). 그리고 이와 같은 다른 것이 있다면, 그것들은 항상 거짓이다; 그리고 그 이유는 모든 경우에 동일합니다. 그러므로, "모든 사람은 모든 동물이다"라는 선언을 거부하면서, 그 철학자는 모든 유사한 선언들이 거부되어야 한다는 것을 이해하고자 했다. |